Hei það er eitt sem ég er að spá; á hvaða grunni byggja þessir sænsku vandamálafræðingar speki sína?
Málið er að ég er alltaf í einhverjum svona bangsakúrsum í skólanum og þessir kúrsar eru byggðir upp á einhverjum fáránlegum hugmyndum manna að öll dýrin í skóginu eigi að gera verið vinir. Það er náttúrulega gefið að þetta er ekki hægt, en samkvæmt þessum bjánum er leggja lag sit við svona kellingafræði og sænska vandamálafræði eins og félagsfræði, mannfræði, þjóðfræði, bladíblafræði og greyiðlitlubörninfræði halda því fram að þetta sé bara spurning um hugarástand og þá geti allir verið vinir.
Það versta er þegar það er verið að tengja þetta viðskiptum því þá segja þessir bjánar að ef allir séu sanngjarnir og góðir við alla þá geti allir grætt. ALLIR GRÆTT???? Allir grætt er hugtak sem er ekki til, allavega ekki í viðskiptum. Það er alltaf einhver sökker sem tapar ef að einhver á að græða og það sem ætti að vera að kenna okkur er hvernig við getum tryggt að við séum ekki sá sem er að tapa. Þetta er alveg eins og sagt er í póker: if you don´t know who the dog is, it´s you.
Enn flækist málið. Þegar svo einhver raunsær maður, t.d. ég, bendir á þetta og segir að því miður þá sé heimurinn ekki einhver stinking Enid Blyton bók, heldur umhverfi þar sem hundur étur hund og maður þarf að troða aðra niður til að vera ekki troðinn niður sjálfur þá er hann skilgreindur og dæmdur sem einhver anti-social fígúra sem hefur bara skemmandi áhrif á sitt umhverfi. Það er nebbla búið að búa til einhverjar voða fancy kúrvur þar sem segir að ef þú hugsar svona og gerir svona þá ertu svona og svona, þið skiljið. Samkvæmt þessu þá er ég alltaf gjörsamlega óviðræðuhæfur grimmdarhundur sem ekki er hægt að starfa með.
Ég þvertek fyrir að sætta mig við einhverja svona sleggjudóma og því vík ég aftur að upphaflegu spurningu minni: Hvaðan í andskotanum hafa þessir helvítis sænsku vandamálafræðingar sína speki?