Gleðilega þjóðhátíð
Í gær var hinn árlegi þjóðhátíðadagur Íslendinga, 17. júní. Dagurinn var haldinn hátíðlegur með góðri þynnku eins og árlegt er orðið. Það voru fleiri hlutir á sínum stað á þessum merka degi, t.d. rigningin, umferðin o.fl. Ekki lagði ég í það að kíkja í bæinn, reyndar var þreytan/þynnkan það mikil að ekki var farið úr sloppnum fyrr en um fjögur og þá bara af illri nauðsyn. Menn þurftu nefnilega að mæta í fjölskylduboð, alltaf gaman að fá kökur. Gallinn var að fyrst þurfti maður að komast á áfangastað sem að var ekkert grín, umferðin var nefnilega hræðileg. Það alveg óskiljanlegt hvað Íslendingar eru duglegir að fara niður í bæ á þessum degi. Afhverju eru menn ekki bara heima hjá sér að njóta frísins í stað þess að arka niður í bæ með barnavagninn.
Annars verður Jói að fá feitan plús fyrir hið besta innflutningspartí. Krummi fær einnig feitan fyrir Kúbu vindlana, jafnvel þó að ég helt að hausinn á mér myndi springa af þynnku þegar ég vaknaði. Ég komst nefnilega að því að það getur aukið þynnku mjög ef að góður vindill er reyktur á djamminu og ég vildi náttúrulega ekki láta neitt af eðal Kúbu tóbakinu fara til spillis. Jæja svona er maður nú vitlaus. Eftir helgina fá Ýmir og Gunnar einnig klapp á bakið fyrir þessar fínu Gloríur en samt mínus fyrir að fara snemma úr partíinu. Nú er bara búa sig undir næsta partí, næstu helgi, og passa sig á bjórnum þangað til.